Η απώλεια του Θόδωρου Βαρδινογιάννη προ 14 ετών συντέλεσε στην αρχή του τέλους για τους Κρητικούς και τέσσερα χρόνια αργότερα, με τη φυγή και του Ευγένιου Γκέραρντ, η ομάδα μπήκε οριστικά σε κατηφορικά μονοπάτια.

Η παρουσία του αείμνηστου Θόδωρου στο τιμόνι του αγαπημένου του «Ομίλου», όπως αποκαλούσε την ομάδα,

Το 1985 ήταν όταν ο Γκέραρντ ανέλαβε τα προπονητικά γκέμια του ΟΦΗ και το κοντέρ σταμάτησε στα 15 χρόνια!

Δεν είναι τυχαίο φυσικά το ότι ο Εγκεν έγινε Ευγένιος, χρόνο με το χρόνο ένιωθε και περισσότερο Ελληνας και έφτασε να αναγορεύεται ως ο «Γκι Ρου» της εδώ ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, με την ορθή προσομοίωση με τον προπονητή θρύλο της Οσέρ.

Η παρακμή έχει όμως τις παρενέργειές της σε όλους τους τομείς και εκεί που ο ΟΦΗ είχε προπονητή για το... διηνεκές οδηγήθηκε στο άλλο άκρο.

Γιατί μετά τη φυγή του Γκέραρντ, η ομάδα απλούστατα δεν έχει καταφέρει να στεριώσει με έναν προπονητή όχι για χρόνια, αλλά κατ’ ουσίαν για μήνες.

Βαδίζουμε πλέον στα 11 χρόνια από την αποχώρηση του Ολλανδού και ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν αλλάξει 14 προπονητές, εκ των οποίων μόλις οι τέσσερις κατάφεραν να βγάλουν ολόκληρη μία σεζόν.

Ο λόγος για τους Γιάννη Σαμαρά, Ζντένεκ Σκάζνι, Γιάννη Χατζηνικολάου (του οποίου βεβαίως η δεύτερη θητεία, φέτος, εξελίχθηκε σε άκρως βραχεία) και Ράινερ Μάουρερ.

Η χείριστη χρονιά βέβαια ήταν η περσινή, η «μαύρη» αυτή χρονιά ως πρώτη στη Β’ Εθνική ύστερα από 33 σεζόν στα μεγάλα σαλόνια. Ο ΟΦΗ ξεκίνησε με το δίδυμο των Νίκι Παπαβασιλείου και Μύρωνα Σηφάκη, νωρίς νωρίς τους αντικατέστησε ο Νίκος Γκουλής, ο οποίος όμως επίσης αποχώρησε, δίνοντας τη θέση του προς το τέλος της κανονικής περιόδου στον Γιώργο Παράσχο.

Και αν πάντα η πίεση λογιζόταν ως φυσιολογικό σύμπτωμα για τον λαοφιλή ΟΦΗ, πλέον, με την ομάδα στη Football League από το καλοκαίρι του 2009 και την άνοδο να αποτελεί αυτοσκοπό, ο πάγκος του δεν είναι απλά ηλεκτρικός, αλλά... τσουρουφλιστός.

---

Μοιράσου το άρθρο στο Facebook:

---